Eeuwen geleden trokken een jongen en een meisje met hun emmers door een dichtbegroeid bos en over een uitgestrekte heide. Elke dag haalden ze water uit een beek, mijlenver bij de nederzetting vandaan.  Zodra ze het bos uitkwamen pauzeerden ze, aten en dronken wat en keken zuchtend naar de heidevlakte, die ze moesten oversteken en waar maar geen eind aan leek te komen. Daar, op de grens tussen licht en schaduw leek de horizon verder dan ooit.
De terugweg was zwaar. De woeste heide was het gevaarlijkste deel van de tocht. En er mocht geen druppel van het kostbare water verloren gaan.
Ze waren jong. Hooguit een jaar of tien. Ze waren ook slim en gaven onderweg hun ogen goed de kost.
Op een dag, ze hadden de emmers gevuld en waren net aan de terugtocht begonnen, zag de jongen afdrukken in de aarde die een spoor leken te volgen en vreemd genoeg onder de struiken door liepen. Omdat de zon in deze dichtbegroeide wereld geen schijn van kans had, bleven de afdrukken zichtbaar in de modderige aarde. Pootafdrukken van wilde honden, wolven misschien. Dieren die in roedels leefden. Dit moest welhaast een deel van hun route zijn.
De jongen, die een goede speurneus had bekeek het spoor. Een echt pad kon je het niet noemen. Toch was goed te zien dat het van hier naar ergens leidden.
Ze keken elkaar aan. Zullen we?
Boven de heide zinderde de zon. Onder de gevulde emmers kromden hun ruggen. Ze hadden niets dan water te verliezen. Allebei hadden ze het gevoel dat dit paadje op hen had gewacht en daarom waagden ze het erop.
Het was niet gemakkelijk, maar dat ze de heide niet op hoefden, maakte veel goed. Soms moesten ze zich vastgrijpen aan overhangende takken, of er juist onder door kruipen. Dan weer klauterden ze over rotsen en steile hellingen. Pas toen ze het bos uitkwamen en in de verte de contouren van de hutten zagen, drong het tot hen door dat ze een nieuwe weg hadden gevonden.
Een zogenaamd olifantenpaadje.
Vanaf die dag namen de jongen en het meisje dat onaanzienlijke paadje. Nu de weg ingekort was, gingen soms ook broertjes en zusjes mee. Dan verdeelden ze de last of namen voor twee dagen water mee terug. Bij zwaar weer konden ze schuilen. Hagel en bliksem boven de vlakte hoefden ze niet meer te vrezen.  
Gaandeweg weken de struiken langs het paadje uiteen. Als een erewacht voor de dappere waterdragers. De zon droogde de modder. Het weggetje werd breder. Het olifantenpaadje groeide uit tot een begaanbaar pad.
 
De tijd verstreek. De jongen en het meisje werden volwassen en trokken naar andere oorden. De nederzetting werd een dorp. Met een waterput. Niemand hoefde nog met emmers naar de beek te sjouwen. De struiken bogen zich weer naar elkaar toe. De zon kwam er niet meer aan te pas. De weg begon weer op een olifantenpaadje te lijken.
 
Op een dag kroop een schaapherder onder het woekerende gebladerte van een krom gegroeide boom. Hij drapeerde zijn mantel over twee takken, zodat hij er onder kon schuilen tegen de striemende regen. Hij had zijn schapen even daarvoor naar de stal gebracht.
De hemel kleurde als de nacht. Boven de hei, iets verderop, flitste en donderde het. De man maakte zich klein, vouwde zijn handen en sloot zijn ogen. ‘God bewaar mij.’
Gelukkig wist hij zijn schapen veilig onderdak.
Na een half uur was het noodweer voorbij. De man wrong zijn mantel uit en dankte God. Net voor hij zich wilde omdraaien om in de richting van de heide te lopen, zag hij sporen en voetafdrukken die vanaf de kromme boom een pad leken te vormen. Hij keek nog eens goed en ontdekte dat hier, ergens in vervlogen tijden, dieren hebben gelopen.
En mensen. Kleine mensen. Dwergen? Kinderen?
Inmiddels kleurde de hemel licht. Het spoor volgde de richting naar het dorp. Zolang hij de bosrand in het oog hield hoefde hij niet te verdwalen. Nieuwsgierig volgde de man de hoef- en voetafdrukken. Opgelucht dat hij de gevaarlijke heide niet hoefde over te steken.
Voortaan nam de schaapherder het oude olifantenpaadje, wanneer hij terug kwam van de stal. Hier en daar sneed hij takken af, hakte en leidde het spoor langs een rots, zodat hij minder hoefde te klimmen. Het olifantenpaadje bewees opnieuw zijn nut.
Niet veel later waren het pelgrims, handelaren en zelfs stropers die er gebruik van maakten. En weer weken de struiken uiteen. De zon kreeg vrij spel en de modder droogde op. Het paadje werd een pad. Het pad werd een straat voor voetgangers, rijtuigen en wagens die door ezels en paarden werden getrokken. Er ontstond handel en wandel.
Het bos werd een stad, waar kooplieden elkaar ontmoetten om hun goederen te verhandelen. Hun karren kropen langs de hellingen. De straat werd een plein, het centrum van de nieuwe metropool.
 
Elke dag bewegen inwoners en bezoekers zich, zonder dat te beseffen, over het oude olifantenpaadje. Elke dag dwalen duizenden mensen in de uitgesleten voet- en hoefsporen van mens en dier. De drooggevallen beek wordt een toeristische fietsroute.
De  speurzin van de jongen en het meisje zijn vergeten, net als de moed van de schaapherder.
 
Om de oude route te veranderen, zoals die waterdragers en de schaapsherder, honderden jaren geleden, worden ook wij uitgedaagd om nieuwe wegen te creëren.
Net als zij moeten wij onze ogen de kost geven. Onze speurzin aanwakkeren.
Om het levende water te bereiken.
Om verouderde onbegaanbare wegen, diep gesneden in onze gedachten, te begraven.
Om te durven en te beseffen.
Om los te komen van vastgeroeste angsten.
Om tijd te overstijgen en de sprong te maken.
Om rotsen te trotseren en hellingen te beklimmen.
Om je geest te transformeren.  En vrij te zijn.
Om jezelf weer leven in te blazen.
Om te doen wat anderen nog niet hebben gedaan.
Om de weg vrij te maken van alle rotsblokken en takken, die ons het zicht hadden ontnomen.
Om een nieuw olifantenpad te creëren.
                                                                                                         
 

Donderdag 17 augustus was ons uitje vanuit de kerk naar de Schoorlse duinen. Een groep van ongeveer 30 mensen kwam bijeen waarmee de trein waarmee we door Schoorl gingen rijden helemaal vol was.
De autorit naar Schoorl voelde meteen als een schoolreisje: Twee vrolijke dames achterin en dominee Peter van Ankeren zat naast me.
We hadden er zin in!
Bij het bezoekerscentrum van Schoorl stond het treintje al voor ons klaar met een enthousiaste vrijwilliger.
Over de paden gingen we het bos in… De hei stond volop in bloei en was prachtig! Het groeide tegen de duinwanden op en bood een schitterend vergezicht. Ik had het nog nooit zo mooi gezien.
De treinbestuurder vertelde ons van de soorten dennen en ook van het plan om meer dan 90 ha. bos te kappen. Op de website van: schoorlsebosmoetblijven.nl kunt u de motivaties lezen van natuurliefhebbers die opkomen voor dit unieke stukje natuur. Vele dieren leven in dit bos, zoals vele soorten vogels, maar ook ontdekten we de hopen van de rode bosmier.
Voort ging de trein weer langs een grote solitaire zeeden, die geregistreerd staat als officiële trouwlocatie. En aan het einde van de rit stond de koffie met gebak klaar in het bezoekerscentrum. Sommigen neusden nog even heerlijk rond in het winkeltje om weer tevreden terug te rijden naar ons eigen baken, de prachtige kerk van Wognum.

Ellen Tuytel

Samen op pad in de zomer 
 
Woensdag 12 juli was ons eerste uitje naar de Beemster. Na ons vertrek uit Wognum begon het al goed met een file op de A7. Maar toch nog op tijd arriveerden we in het mooie dorp Midden Beemster. Museum Betje Wolff is gevestigd in de voormalige pastorie van de Hervormde Kerk.
We werden ontvangen in de prachtige stijlkamer en getrakteerd op een schitterend verhaal over Betje Wolff, hoe zij als jong meisje geschaakt werd en na een paar dagen weer thuis kwam, de schande die dat met zich meebracht zodat Betje zich niet meer op straat vertoonde en in de boeken dook. Zij studeerde heel veel en onderhield correspondentie o.a. met ds. Adrianus Wolff die ze later ontmoette en met wie ze trouwde. Betje kreeg op de zolder van de pastorie een eigen studeer-en boekenkamer die ze “Kippenrust” noemde. We zagen daar Betje in hoogst eigen persoon zitten.
Ook draaide er een film over de geschiedenis. Hoe ze later, na de dood van Adrianus ging samenwonen met haar vriendin Aagje Deken.
We mochten het hele huis doorlopen met zijn bijzonder ingerichte kamers, de antieke keuken en de prachtige tuin, die keurig onderhouden werd door een team van vrijwilligers.
Daarna was het een klein stukje lopen naar de Keyserkerk; een kerk uit 1623 naar ontwerp van Hendrick de  Keyser, die aan het marktplein in de Midden Beemster ligt en boven op een terp staat. We werden ontvangen in De Keyserin, een modern multifunctioneel gebouw dat in 2012 geopend is en middels een glazen doorgang met de kerk verbonden is. Hier werden we van koffie en thee voorzien en Ds. Schroevers vertelde ons hoe dit allemaal tot stand was gekomen. Een heel inspirerend verhaal! Een grotendeels glazen gebouw dat uit drie verdiepingen bestaat en diverse zalen omvat die worden gebruikt voor vele doeleinden.
In de oude kerk bewonderden we de stovenkamer, waar zich  een open schouw bevond waar vroeger de kerkgangers zich konden warmen na een koude reis en waar dan de kooltjes in de stoven gingen om in de kerk ook warm te zitten. Deze kamer is bekleed met allemaal 17^e-eeuwse tegeltjes. Het orgel van deze kerk is een Van Dam orgel van 1908 dat in 2002 is gerestaureerd door fa. Flentrop.
Al met al een boeiende en vooral gezellige middag.
 

 

Het uitje van kom in de kring en K!nd!
 
Op zondag 11 juni was het weer zover! Het jaarlijkse uitje van kom in de kring en K!ND!
S’morgens verzamelden we in de kerk van Wognum om vervolgens naar Landgoed Hoenderdaell te gaan.
We hebben gezien hoe beren en leeuwen leven maar ook hoe stokstaartjes even flinke ruzie aan het maken waren. De apen hadden net eten gehad en die konden we van heel dichtbij bekijken!
Na een verfrissend ijsje gingen we weer naar huis.
We hebben erg genoten van het mooie weer en elkaars gezelschap. Het is zeker voor herhaling vatbaar!
 

Hallo allemaal!

Op elke 2^e zondag van de maand hebben wij kindernevendienst in de kerk van wognum. We praten, lezen en knutselen gezellig met elkaar. Komen jullie ook??

Tot gauw!



 

Ideële Kerstmarkt 15 en 16 december
 
Dit jaar wil de Diaconie een ideële kerstmarkt organiseren met het doel om geld op te halen voor het jaardoel Stichting vrienden van Leekerweide.
 
Het idee is om niet-commerciële / ideële organisaties of particulieren de mogelijkheid te bieden hun artikelen te verkopen tijdens deze 2-daagse kerstmarkt. Daarnaast willen wij allerlei leuke activiteiten aanbieden voor volwassenen en kinderen.
Wij vragen kraamhuur en de opbrengst van de verkoop is voor de verkoper zelf.
Om een zo gevarieerd mogelijk aanbod te creëren zijn wij op zoek naar mensen die leuke, creatieve cadeau-artikelen maken en deze willen verkopen.
 
Weet u iemand die originele, verkoopbare artikelen maakt en het leuk vind om deze te verkopen? Laat het ons weten. Begin september gaan wij weer om de tafel zitten om de kerstmarkt gestalte te gaan geven.
 
Alvast dank voor het meedenken.
Hartelijke groet,
 
Gemma: 0229-571072
Jeanne:
Hannelore: 06-10631859
 
 
 
 

Ons jaardoel is 'Stichting vrienden van Leekerweide'

Zij willen graag een Airhockeytafel of Voetbaltafel. Je kunt je oude mobiele telefoon inleveren in de kerk van Wognum, daar staat een doos waarin je die kunt deponeren. En er wordt gecollecteerd, acties gehouden, gewandeld, gefietst en weer film gekeken.


Om de flyer te openen klikt u op hier

4Cantorij

Op maandagavond van 19.30-20.30 uur in de kerk van Wognum wordt er gezongen onder leiding van Peter van Troost en Arjen de Boer.

Zin om mee te doen? Kom gewoon een keer langs.
Versterking is altijd (zeer) welkom.
 

Welkom, ook als u niet in het Sweelinckhof woont!

Iedere laatste dinsdagavond van de maand om 19.00 uur is er een kerkdienst in de kapel van het Sweelinckhof.

Er is altijd koffie en thee na. 
 

Het witte kerkje van Benningbroek als ontmoetingsplaats.
Een plek waar mensen met elkaar kunnen praten over onderwerpen die er toe doen, kunst bekijken en zelf maken. Maar ook samen film kijken of samen eten.

Om dit te realiseren is de Stichting Hyperion opgericht.